Διακοπές με μια αμοιβάδα.

Γράφει η Εβίτα.

[Μιλάει μια έφηβη]

Νέο μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου:

Αν για λίγα λεπτά γινόμουν διάφανη μπροστά στα μάτια σου και δεν μπορούσα  να κρύψω τίποτα απ’ όσα νιώθω, ξέρεις τι θα έβλεπες; Ότι κάθε πρωί που φεύγω από το σπίτι σφίγγω δυνατά τα χέρια μου στις τσέπες μέχρι να κοκκινίσουν, έτσι έχω αποφασίσει να κάνω όταν φοβάμαι. Στο μετρό δεν αντέχω τα βλέμματα των ανθρώπων πάνω μου και στην τάξη όταν κάποιος ψιθυρίζει  κάτι στο αυτί του διπλανού του, νομίζω πως μιλάει για μένα. Όλοι είναι πιθανοί εχθροί, κάθε τους κουβέντα μπορεί να με διαλύσει κι εγώ πρέπει να σφίγγω τα χέρια μου στις τσέπες για να αντέξω. Θέλω να ζήσω σαν κανονικός άνθρωπος, μα παντού περισσεύω και πουθενά δεν νιώθω ασφαλής. Ούτε μόνη μου ούτε με τους φίλους ούτε και με σένα. Έψαξα στο ίντερνετ για τον πιο απλό και αυτόνομο οργανισμό και το αποφάσισα: αμοιβάδα θα ήθελα να είμαι. Να μη νιώθω, να μη σκέφτομαι, να μη χρειάζομαι κανέναν. Να διχοτομούμαι όποτε μου κάνει κέφι και με το άλλο μου μισό  να μην έχω καμία σχέση, καμία εξάρτηση. Θα ‘ θελες ποτέ να πας διακοπές με μία αμοιβάδα;
 Αν μπορούσες να δεις τις εικόνες που περνάνε απ’ το μυαλό μου πριν κοιμηθώ, θα σου άρεσε που μας φαντάζομαι να στήνουμε σκηνή σε μια ερημική παραλία, να κάνουμε μπάνιο και να κοιμόμαστε αγκαλιά. Αυτό που δεν θα σου άρεσε είναι που λίγο πιο κάτω στην καρδιά μου είναι κολλημένο ένα post-it που γράφει: ΦΟΒΑΜΑΙ. Και τότε θα με ρωτούσες τι φοβάμαι κι εγώ δεν θα ήξερα τι να σου απαντήσω.
Όμως ούτε εγώ μπορώ να γίνω διάφανη ούτε εσύ θα λάβεις ποτέ αυτό το μέιλ. 
Αποθήκευση στα πρόχειρα, κλείσιμο.