Άγγιγμα χεριού

«Αραγε οι υπάλληλοι στους σταθμούς των διοδίων, όταν βλέπουν στην 
τηλεόραση ή διαβάζουν στις εφημερίδες, για τα θανατηφόρα δυστυχήματα 
στις εθνικές οδούς, προσπαθούν να ανακαλέσουν στη μνήμη τους τα 
πρόσωπα των ανθρώπων που έχουν σκοτωθεί, μήπως και είχαν προσέξει 
στο στιγμιαίο συναπάντημα κάποιο χαρακτηριστικό τους που αιστάνθηκαν, 
φευγαλέα ίσως, ότι θα το ξαναθυμηθούν, συνειδητοποιούν άραγε ότι το 
άγγιγμα του χεριού τους ήταν η τελευταία σωματική επαφή για ανθρώπους 
που, οπωσδήποτε, ένα οποιοδήποτε άλλο χέρι είχαν υπολογίσει ότι θα τους 
παρασταθεί στην «έξοδό» τους;».





Το διάβασα στο "Ημερολόγιο χωρίς ημερομηνίες" του Θανάση Νιάρχου,
εκδόσεις Καστανιώτη.Νομίζω ότι ποτέ πια το πέρασμα των διοδίων δε θα
είναι το ίδιο για μένα.Roller S καταλαβαίνεις; Κανείς άλλος εκεί έξω;

Κάναμε γιορτή Χριστουγεννιάτικη. Εμείς της Α' Λυκείου παίξαμε spiritual,
μαύρη μουσική εκκλησιαστική. Ο μουσικός μας είναι άπαιχτος. Μακάρι να
γινόταν διευθυντής. Υπουργός Παιδείας καλύτερα.

Τελικά χριστουγεννιάτικο είναι ό,τι μιλάει για ζωή και θάνατο. Πάρε το
παραπάνω απόσπασμα. Αυτό το άγγιγμα χεριού που περιγράφει δε φέρνει
σε Μιχαήλ Άγγελο, Καπέλα Σιξτίνα ένα πράμα, η Δημιουργία του Θεού,
ο Αδάμ με τα μούσκουλα;

Αντε καλές γιορτές και να θυμάστε,
όλα είναι ένα, ζωή και θάνατος, μίσος κι αγάπη,κουραμπιές και μελομακάρονο.
Λ.